osi obrotu
Encyklopedia PWN
dynamiczne i kinematyczne równania ruchu obrotowego bryły sztywnej wokół jej środka masy lub punktu nieruchomego;
polski astronom, matematyk, lekarz, prawnik i ekonomista; twórca teorii heliocentrycznej.
krystalografia rentgenowska, rentgenografia,
dział krystalografii obejmujący metody badania monokryształów i ciał polikrystalicznych wykorzystujące dyfrakcję promieni rentgenowskich na sieciach przestrzennych kryształów (dyfrakcja fal).
nutacja
fiz. jeden z ruchów składowych bryły sztywnej, poruszającej się wokół nieruchomego punktu;
[łac.],
traktrysa
mat. krzywa płaska, którą można opisać we współrzędnych kartezjańskich x, y równaniami parametrycznymi: x = a ln(tg (φ/2)) + a cos φ, y = a sin φ, gdzie a — dodatnia stała, φ (0 < φ < π) — kąt, który styczna do t. w punkcie P(x, y) tworzy z dodatnim zwrotem osi odciętych OX;
[łac. tracto ‘ciągnę’],
hutn. proces przeróbki plast., nadający żądany kształt i wymiary półwyrobom (walcowanie wlewków na kęsiska, kęsisk m.in. na kęsy) i wyrobom metalowym (walcowane wyroby) dzięki odkształceniu metalu między obracającymi się walcami lub niekiedy (np. w. gwintów) — przesuwającymi się szczękami.